shù yù zhāi qián zá huì jiē lóng tú wáng zhì zhī suǒ zhí gè fù yī zhāng fán dé潄玉斋前杂卉皆龙图王至之所植各赋一章凡得
xiū xiū shāo chū lèi, cí bēi bù kěn cóng.脩脩稍出类，辞卑不肯丛。yǒu jié tiān róng zhí, wú xīn dào yǔ kōng.有节天容直，无心道与空。
shù yù zhāi qián zá huì jiē lóng tú wáng zhì zhī suǒ zhí gè fù yī zhāng fán dé潄玉齋前雜卉皆龍圖王至之所植各賦一章凡得
xiū xiū shāo chū lèi, cí bēi bù kěn cóng.脩脩稍出類，辭卑不肯叢。yǒu jié tiān róng zhí, wú xīn dào yǔ kōng.有節天容直，無心道與空。
脩脩稍出类，辞卑不肯丛。有节天容直，无心道与空。
宋祁（998～1061）北宋文学家。字子京，安州安陆（今湖北安陆）人，后徙居开封雍丘（今河南杞县）。天圣二年进士，官翰林学士、史馆修撰。与欧阳修等合修《新唐书》，书成，进工部尚书，拜翰林学士承旨。卒谥景文，与兄宋庠并有文名，时称“二宋”。诗词语言工丽，因《玉楼春》词中有“红杏枝头春意闹”句，世称“红杏尚书”。...
