shāng shí
伤时
cháng wén pín jiàn shì zhī cháng, jiē ěr fù zhě mò xiāng xiào.
常闻贫贱士之常,嗟尔富者莫相笑。
nán ér dé lù jí róng míng,
男儿得路即荣名,
xiè hòu shī tú chéng bù tiáo.
邂逅失途成不调。
gǔ rén jié jiāo ér zhòng yì, jīn rén jié jiāo ér zhòng lì.
古人结交而重义,今人结交而重利。
quàn rén yī zhǒng zhǒng táo lǐ, zhǒng yì zhí xū biàn tiān dì.
劝人一种种桃李,种亦直须遍天地。
yī shēng bù ài zhǔ rén shì,
一生不爱嘱人事,
zhǔ jí zhí xū wéi shēng sǐ.
嘱即直须为生死。
wǒ yì bù xiàn jì lún fù, wǒ yì bù xiào yuán xiàn pín.
我亦不羡季伦富,我亦不笑原宪贫。
yǒu cái yǒu shì jí xiāng shí, wú cái wú shì tóng lù rén.
有财有势即相识,无财无势同路人。
yīn zhī shì shì jiē rú cǐ,
因知世事皆如此,
què xiàng dōng xī wò bái yún.
却向东溪卧白云。
“常闻贫贱士之常”出自唐代孟郊的《伤时》,诗句共7个字,诗句拼音为:cháng wén pín jiàn shì zhī cháng,诗句平仄:平平平仄仄平平。
孟郊,(751~814),唐代诗人。字东野。汉族,湖州武康(今浙江德清)人,祖籍平昌(今山东临邑东北),先世居洛阳(今属河南)。唐代著名诗人。现存诗歌500多首,以短篇的五言古诗最多,代表作有《游子吟》。有“诗囚”之称,又与贾岛齐名,人称“郊寒岛瘦”。元和九年,在阌乡(今河南灵宝)因病去世。张籍私谥为贞曜先生。...