chūn yún
春云
mò mò fù róng róng, chéng chūn rèn suǒ cóng.
漠漠复溶溶,乘春任所从。
yìng lín chū zhǎn yè, chù shí wèi chéng fēng.
映林初展叶,触石未成峰。
xù rì xiāo hán cuì, qíng yān diǎn jìng róng.
旭日消寒翠,晴烟点净容。
fēi wēi jiāng shì miè, shēn qiǎn yòu rú zhòng.
霏微将似灭,深浅又如重。
báo cǎi lín xī sàn, qīng yīn dài yǔ nóng.
薄彩临溪散,轻阴带雨浓。
kōng yú fù qiáo zhě, lǐng shàng zì xiāng féng.
空馀负樵者,岭上自相逢。
“空馀负樵者”出自唐代裴澄的《春云》,诗句共5个字,诗句拼音为:kōng yú fù qiáo zhě,诗句平仄:平平仄平仄。