yī zhī huā bù fú lǎo
一枝花·不伏老
yī zhī huā pān chū qiáng duǒ duǒ huā, zhé lín lù zhī zhī liǔ.
〔一枝花〕攀出墙朵朵花,折临路枝枝柳。
huā pān hóng ruǐ nèn, liǔ zhé cuì tiáo róu, làng zǐ fēng liú.
花攀红蕊嫩,柳折翠条柔,浪子风流。
píng zhe wǒ zhé liǔ pān huā shǒu, zhí shā dé huā cán liǔ bài xiū.
凭着我折柳攀花手,直煞得花残柳败休。
bàn shēng lái zhé liǔ pān huā, yī shì lǐ mián huā wò liǔ.
半生来折柳攀花,一世里眠花卧柳。
liáng zhōu wǒ shì gè pǔ tiān xià láng jūn lǐng xiù, gài shì jiè làng zǐ bān tóu.
〔梁州〕我是个普天下郎君领袖,盖世界浪子班头。
yuàn zhū yán bù gǎi cháng yī jiù, huā zhōng xiāo qiǎn, jiǔ nèi wàng yōu.
愿朱颜不改常依旧,花中消遣,酒内忘忧。
fēn chá diān zhú, dǎ mǎ cáng jiū tōng wǔ yīn liù lǜ huá shú, shén xián chóu dào wǒ xīn tóu? bàn de shì yín zhēng nǚ yín tái qián lǐ yín zhēng xiào yǐ yín píng, bàn de shì yù tiān xiān xié yù shǒu bìng yù jiān tóng dēng yù lóu, bàn de shì jīn chāi kè gē jīn lǚ pěng jīn zūn mǎn fàn jīn ōu.
分茶攧竹,打马藏阄;通五音六律滑熟,甚闲愁到我心头?伴的是银筝女银台前理银筝笑倚银屏,伴的是玉天仙携玉手并玉肩同登玉楼,伴的是金钗客歌金缕捧金樽满泛金瓯。
nǐ dào wǒ lǎo yě, zàn xiū.
你道我老也,暂休。
zhàn pái chǎng fēng yuè gōng míng shǒu, gèng líng lóng yòu tī tòu.
占排场风月功名首,更玲珑又剔透。
wǒ shì gè jǐn zhèn huā yíng dōu shuài tóu, céng wán fǔ yóu zhōu.
我是个锦阵花营都帅头,曾玩府游州。
gé wěi zǐ dì měi shì gè máo cǎo gāng shā tǔ wō chū shēng de tù gāo ér zhà xiàng wéi chǎng shàng zǒu, wǒ shì gè jīng lǒng zhào shòu suǒ wǎng cāng líng máo lǎo yě jī chǎ tà de zhèn mǎ ér shú.
〔隔尾〕子弟每是个茅草冈、沙土窝初生的兔羔儿乍向围场上走,我是个经笼罩、受索网苍翎毛老野鸡蹅踏的阵马儿熟。
jīng le xiē wō gōng lěng jiàn là qiāng tóu, bù céng luò rén hòu.
经了些窝弓冷箭鑞枪头,不曾落人后。
qià bù dào" rén dào zhōng nián wàn shì xiū", wǒ zěn kěn xū dù le chūn qiū.
恰不道“人到中年万事休”,我怎肯虚度了春秋。
wěi wǒ shì gè zhēng bù làn zhǔ bù shú chuí bù biǎn chǎo bù bào xiǎng dāng dāng yī lì tóng wān dòu, nèn zǐ dì měi shuí jiào nǐ zuān rù tā chú bù duàn zhuó bù xià jiě bù kāi dùn bù tuō màn téng téng qiān céng jǐn tào tóu? wǒ wán de shì liáng yuán yuè, yǐn de shì dōng jīng jiǔ, shǎng de shì luò yáng huā, pān de shì zhāng tái liǔ.
〔尾〕我是个蒸不烂、煮不熟、捶不匾、炒不爆、响珰珰一粒铜豌豆,恁子弟每谁教你钻入他锄不断、斫不下、解不开、顿不脱、慢腾腾千层锦套头?我玩的是梁园月,饮的是东京酒,赏的是洛阳花,攀的是章台柳。
wǒ yě huì wéi qí huì cù jū huì dǎ wéi huì chā kē huì gē wǔ huì chuī tán huì yàn zuò huì yín shī huì shuāng lù.
我也会围棋、会蹴踘、会打围、会插科、会歌舞、会吹弹、会咽作、会吟诗、会双陆。
nǐ biàn shì luò le wǒ yá wāi le wǒ zuǐ qué le wǒ tuǐ zhé le wǒ shǒu, tiān cì yǔ wǒ zhè jǐ bān ér dǎi zhèng hòu, shàng wū zì bù kěn xiū! zé chú shì yán wáng qīn zì huàn, shén guǐ zì lái gōu.
你便是落了我牙、歪了我嘴、瘸了我腿、折了我手,天赐与我这几般儿歹症候,尚兀自不肯休!则除是阎王亲自唤,神鬼自来勾。
sān hún guī dì fǔ, qī pò sàng míng yōu.
三魂归地府,七魄丧冥幽。
tiān na! nà qí jiān cái bù xiàng yān huā lù ér shàng zǒu!
天哪!那其间才不向烟花路儿上走!
“花攀红蕊嫩”出自元代关汉卿的《一枝花·不伏老》,诗句共5个字,诗句拼音为:huā pān hóng ruǐ nèn,诗句平仄:平平平仄仄。
关汉卿(约1220年──1300年),元代杂剧作家。是中国古代戏曲创作的代表人物,“元曲四大家”之首。号已斋(一作一斋)、已斋叟。汉族,解州人(今山西省运城),与马致远、郑光祖、白朴并称为“元曲四大家”。以杂剧的成就最大,一生写了60多种,今存18种,最著名的有《窦娥冤》;关汉卿也写了不少历史剧,如:《单刀会》、《单鞭夺槊》、《西蜀梦》等;散曲今在小令40多首、套数10多首。关汉卿塑造的“我却是蒸不烂、煮不熟、捶不匾、炒不爆、响珰珰一粒铜豌豆”(〈不伏老〉)的形象也广为人称,被誉“曲家圣人”。...