jiǔ zhāng zhī jiǔ bēi huí fēng
九章之九 悲回风
bēi huí fēng zhī yáo huì xī, xīn yuān jié ér nèi shāng
悲回风之摇蕙兮,心冤结而内伤;
wù yǒu wēi ér yǔn xìng xī, shēng yǒu yǐn ér xiān chàng.
物有微而陨性兮,声有隐而先倡。
fū hé péng xián zhī zào sī xī, jì zhì jiè ér bù wàng
夫何彭咸之造思兮,暨志介而不忘;
wàn biàn qí qíng qǐ kě gài xī, shú xū wěi zhī kě zhǎng?
万变其情岂可盖兮,孰虚伪之可长?
niǎo shòu míng yǐ hào qún xī, cǎo jū bǐ ér bù fāng
鸟兽鸣以号群兮,草苴比而不芳;
yú qì lín yǐ zì bié xī, jiāo lóng yǐn qí wén zhāng.
鱼葺鳞以自别兮,蛟龙隐其文章。
gù tú jì bù tóng mǔ xī, lán zhǐ yōu ér dú fāng
故荼荠不同亩兮,兰芷幽而独芳;
wéi jiā rén zhī yǒng dōu xī, gèng tǒng shì yǐ zì kuàng.
惟佳人之永都兮,更统世以自贶。
miǎo yuǎn zhì zhī suǒ jí xī, lián fú yún zhī xiāng yáng
眇远志之所及兮,怜浮云之相羊;
jiè miǎo zhì zhī suǒ huò xī, qiè fù shī zhī suǒ míng.
介眇志之所惑兮,窃赋诗之所明。
wéi jiā rén zhī dú huái xī, zhé ruò jiāo yǐ zì chǔ
惟佳人之独怀兮,折若椒以自处;
céng xū xī zhī jiē jiē xī, dú yǐn fú ér sī lǜ.
曾歔欷之嗟嗟兮,独隐伏而思虑。
tì qì jiāo ér qī qī xī, sī bù mián yǐ zhì shǔ
涕泣交而凄凄兮,思不眠以至曙;
zhōng cháng yè zhī màn màn xī, yǎn cǐ āi ér bù qù.
终长夜之曼曼兮,掩此哀而不去。
wù cóng róng yǐ zhōu liú xī, liáo xiāo yáo yǐ zì shì
寤从容以周流兮,聊逍遥以自恃;
shāng tài xī zhī mǐn lián xī, qì yú yì ér bù kě zhǐ.
伤太息之愍怜兮,气於邑而不可止。
jiū sī xīn yǐ wéi rǎng xī, biān chóu kǔ yǐ wéi yīng.
纠思心以为纕兮,编愁苦以为膺。
zhé ruò mù yǐ bì guāng xī, suí piāo fēng zhī suǒ réng.
折若木以弊光兮,随飘风之所仍。
cún fǎng fú ér bú jiàn xī, xīn yǒng yuè qí ruò tāng
存彷佛而不见兮,心踊跃其若汤;
fǔ pèi rèn yǐ àn zhì xī, chāo wǎng wǎng ér suì xíng.
抚佩衽以案志兮,超惘惘而遂行。
suì hū hū qí ruò tuí xī, shí yì rǎn rǎn ér jiāng zhì
岁忽忽其若颓兮,时亦冉冉而将至;
fán héng gǎo ér jié lí xī, fāng yǐ xiē ér bù bǐ.
薠蘅槁而节离兮,芳以歇而不比。
lián sī xīn zhī bù kě chéng xī, zhèng cǐ yán zhī bù kě liáo
怜思心之不可惩兮,证此言之不可聊;
níng kè sǐ ér liú wáng xī, bù rěn cǐ xīn zhī cháng chóu.
宁溘死而流亡兮,不忍此心之常愁。
gū zǐ yín ér wěn lèi xī, fàng zi chū ér bù hái
孤子吟而抆泪兮,放子出而不还;
shú néng sī ér bù yǐn xī, zhào péng xián zhī suǒ xián.
孰能思而不隐兮,照彭咸之所闲。
dēng shí luán yǐ yuǎn wàng xī, lù miǎo miǎo zhī mò mò
登石峦以远望兮,路眇眇之默默;
rù jǐng xiǎng zhī wú shēng xī, wén shěng xiǎng ér bù kě dé.
入景响之无声兮,闻省想而不可得。
chóu yù yù zhī wú kuài xī, jū qī qī ér bù kě jiě
愁郁郁之无快兮,居戚戚而不可解;
xīn jī jī ér bù kāi xī, qì liáo zhuǎn ér zì dì.
心鞿羁而不开兮,气缭转而自缔。
mù miǎo miǎo zhī wú yín xī, mǎng máng máng zhī wú yí
穆眇眇之无垠兮,莽芒芒之无仪;
shēng yǒu yǐn ér xiāng gǎn xī, wù yǒu chún ér bù kě wèi.
声有隐而相感兮,物有纯而不可为。
miǎo màn màn zhī bù kě liàng xī, piāo mián mián zhī bù kě yū
邈漫漫之不可量兮,缥绵绵之不可纡;
chóu qiāo qiāo zhī cháng bēi xī, piān míng míng zhī bù kě yú
愁悄悄之常悲兮,翩冥冥之不可娱;
líng dà bō ér liú fēng xī, tuō péng xián zhī suǒ jū.
凌大波而流风兮,托彭咸之所居。
shàng gāo yán zhī qiào àn xī, chù cí ní zhī biāo diān
上高岩之峭岸兮,处雌霓之标颠;
jù qīng míng ér shū hóng xī, suì shū hū ér mén tiān.
据青冥而摅虹兮,遂倏忽而扪天。
xī zhàn lù zhī fú yuán xī, shù níng shuāng zhī fēn fēn
吸湛露之浮源兮,漱凝霜之雰雰;
yī fēng xué yǐ zì xī xī, hū qīng wù yǐ chán yuán.
依风穴以自息兮,忽倾寤以婵媛。
féng kūn lún yǐ kàn wù xī, yǐn mín shān yǐ qīng jiāng
冯昆仑以瞰雾兮,隐岷山以清江;
dàn yǒng tuān zhī kē kē xī, tīng bō shēng zhī xiōng xiōng.
惮涌湍之磕磕兮,听波声之汹汹。
fēn róng róng zhī wú jīng xī, wǎng máng máng zhī wú jì
纷容容之无经兮,罔芒芒之无纪;
yà yáng yáng zhī wú cóng xī, chí wěi yí zhī yān zhǐ?
轧洋洋之无从兮,驰委移之焉止?
piào fān fān qí shàng xià xī, yì yáo yáo qí zuǒ yòu.
漂翻翻其上下兮,翼遥遥其左右。
sì yù yù qí qián hòu xī, bàn zhāng chí zhī xìn qī.
汜潏潏其前后兮,伴张驰之信期。
guān yán qì zhī xiāng réng xī, kuī yān yè zhī suǒ jī
观炎气之相仍兮,窥烟液之所积;
bēi shuāng xuě zhī jù xià xí, tīng cháo shuǐ zhī xiāng jī.
悲霜雪之俱下席,听潮水之相击。
jiè guāng jǐng yǐ wǎng lái xī, shī huáng jí zhī wǎng cè
借光景以往来兮,施黄棘之枉策;
qiú jiè zǐ zhī suǒ cún xī, jiàn bó yí zhī fàng jī.
求介子之所存兮,见伯夷之放迹。
xīn diào dù ér fú qù xī, kè zhe zhì zhī wú shì.
心调度而弗去兮,刻著志之无适。
yuē: wú yuàn wǎng xī zhī suǒ jì xī, dào lái zhě zhī tì tì
曰:吾怨往昔之所冀兮,悼来者之惕惕;
fú jiāng huái ér rù hǎi xī, cóng zǐ xū ér zì shì.
浮江淮而入海兮,从子胥而自适。
wàng dà hé zhī zhōu zhǔ xī, bēi shēn tú zhī kàng jī
望大河之洲渚兮,悲申徒之抗迹;
zhòu jiàn jūn ér bù tīng xī, rèn zhòng shí zhī hé yì?
骤谏君而不听兮,任重石之何益?
xīn guà jié ér bù jiě xī, sī jiǎn chǎn ér bù shì.
心絓结而不解兮,思蹇产而不释。
“刻著志之无适”出自先秦屈原的《九章之九 悲回风》,诗句共6个字,诗句拼音为:kè zhe zhì zhī wú shì,诗句平仄:仄仄平平仄。
屈原(约公元前340-前278),中国古代伟大的爱国诗人。汉族,出生于楚国丹阳,名平,字原。战国时期楚国贵族出身,任三闾大夫、左徒,兼管内政外交大事。他主张对内举贤能,修明法度,对外力主联齐抗秦。后因遭贵族排挤,被流放沅、湘流域。公元前278年秦将白起一举攻破楚国首都郢都。忧国忧民的屈原在长沙附近汩罗江怀石自杀,端午节据说就是他的忌日。他写下许多不朽诗篇,成为中国古代浪漫主义诗歌的奠基者,在楚国民歌的基础上创造了新的诗歌体裁楚辞。主要作品有《离骚》、《九章》、《九歌》等。在诗中抒发了炽热的爱国主义思想感情...