chūn rì duì huā yǒu gǎn
春日对花有感
yāo yāo zhī tóu huā, yù yù dì shàng cǎo fāng chūn wàn wù suì, wǒ nǎi dú shuāi gǎo.
夭夭枝头花,郁郁地上草;方春万物遂,我乃独衰槁。
shǎo shí xǐ fāng yào, wǎn yì xué huáng lǎo, yòu fēi ài míng huàn, zhuàng suì jī yǐ sǎo, rú hé guò bā shí, shàng fù wèi wén dào? yǔ xíng qiān mò jiān, chǐ yáo ér fā gǎo.
少时喜方药,晚亦学黄老,又非爱名宦,壮岁迹已扫,如何过八十,尚复未闻道?伛行阡陌间,齿摇而发缟。
míng shān kě cháo jū, jué qù hèn bù zǎo.
名山可巢居,决去恨不早。
yàn zuò jīng sī chuáng, yóu néng yǎng lí zǎo.
宴坐精思床,犹能养梨枣。
“方春万物遂”出自宋代陆游的《春日对花有感》,诗句共5个字,诗句拼音为:fāng chūn wàn wù suì,诗句平仄:平平仄仄仄。