fàn hòu dēng dōng shān
饭後登东山
fàn yǐ chá wèi chéng, qiān shang bù shān jìng.
饭已茶未成,褰裳步山径。
suī yún jīn lì shuāi, guà zhàng yóu jì shèng.
虽云筋力衰,挂杖犹济胜。
tiān gāo lóu tǎ lì, shuāng luò gōu gǎng jìng.
天高楼塔丽,霜落沟港净。
qǐ wéi yě shí dān, yǐ jué lín sǔn bèng, jǐng tóng yì qiáng xiàng, yè tuō zhī yù jìn.
岂惟野实丹,已觉林笋迸,井桐亦强项,叶脱枝愈劲。
tí niǎo jiǔ bù qù, jiāng wú zhù yōu xìng? pán yū chuān cuì gǔ, yī zè xià wēi dèng.
啼鸟久不去,将无助幽兴?盘纡穿翠谷,欹仄下危磴。
suǒ jiē wú kè lái, shuí yǔ chí chén bǐng!
所嗟无客来,谁与持尘柄!
“虽云筋力衰”出自宋代陆游的《饭後登东山》,诗句共5个字,诗句拼音为:suī yún jīn lì shuāi,诗句平仄:平平平仄平。