cāng hǎi xíng
沧海行
cāng hǎi yǒu chuán bù kě liú, chī rén qiú xiān sǐ bù wù.
沧海有船不可流,痴人求仙死不悟。
ér láng duàn rǔ néng jǐ shí, rěn lìng wàn lǐ tóu jiāo chī.
儿郎断乳能几时,忍令万里投蛟螭。
ér qiān mǔ yī bào fù qì, wén shū cuī xíng xīng huǒ jí.
儿牵母衣抱父泣,文书催行星火急。
lóu chuán yī qù gèng bù guī, zhì jīn sī jiā cháo yè tí.
楼船一去更不归,至今思家朝夜啼。
rén shēng bù jīn bié lí kǔ, dàn dé shēng cún yóu yī chù.
人生不禁别离苦,但得生存犹一处。
jūn bú jiàn xián yáng bǎi wàn jiā, cháng chéng bái gǔ mái ní shā.
君不见咸阳百万家,长城白骨埋泥沙。
“长城白骨埋泥沙”出自宋代李吕的《沧海行》,诗句共7个字,诗句拼音为:cháng chéng bái gǔ mái ní shā,诗句平仄:平平平仄平平平。
李吕,字滨老,一字东老,邵武军光泽人。生于宋徽宗宣和四年,卒于宁宗庆元四年,年七十七岁。端庄自重,记诵过人。年四十,即弃科举。好治易,尤留意通鉴。教人循循善诱,常聚族百人,昕夕击鼓,聚众致礼享堂,不以寒暑废。吕著有《澹轩集》十五卷,《国史经籍志》传于世。...