shàng méi zhí jiǎng shū
上梅直讲书
shì měi dú shī zhì chī xiāo, dú shū zhì jūn shì, cháng qiè bēi zhōu gōng zhī bù yù.
轼每读《诗》至《鸱枭》,读《书》至《君奭》,常窃悲周公之不遇。
jí guān shǐ, jiàn kǒng zǐ è yú chén cài zhī jiān, ér xián gē zhī shēng bù jué, yán yuān zhòng yóu zhī tú xiāng yǔ wèn dá.
及观《史》,见孔子厄于陈、蔡之间,而弦歌之声不绝,颜渊、仲由之徒相与问答。
fū zǐ yuē: "' fěi sì fěi hǔ, lǜ bǐ kuàng yě', wú dào fēi xié, wú hé wéi yú cǐ?" yán yuān yuē:" fū zǐ zhī dào zhì dà, gù tiān xià mò néng róng.
夫子曰: “‘匪兕匪虎,率彼旷野’,吾道非邪,吾何为于此?”颜渊曰:“夫子之道至大,故天下莫能容。
suī rán, bù róng hé bìng? bù róng rán hòu jiàn jūn zǐ.
虽然,不容何病?不容然后见君子。
" fū zǐ yóu rán ér xiào yuē:" huí, shǐ ěr duō cái, wú wèi ěr zǎi.
”夫子油然而笑曰:“回,使尔多财,吾为尔宰。
" fū tiān xià suī bù néng róng, ér qí tú zì zú yǐ xiāng lè rú cǐ.
”夫天下虽不能容,而其徒自足以相乐如此。
nǎi jīn zhī zhōu gōng zhī fù guì, yǒu bù rú fū zǐ zhī pín jiàn.
乃今知周公之富贵,有不如夫子之贫贱。
fū yǐ zhào gōng zhī xián, yǐ guǎn cài zhī qīn ér bù zhī qí xīn, zé zhōu gōng shuí yǔ lè qí fù guì? ér fū zǐ zhī suǒ yǔ gòng pín jiàn zhě, jiē tiān xià zhī xián cái, zé yì zú yǔ lè yǐ! shì qī bā suì shí, shǐ zhī dú shū, wén jīn tiān xià yǒu ōu yáng gōng zhě, qí wéi rén rú gǔ mèng kē hán yù zhī tú ér yòu yǒu méi gōng zhě, cóng zhī yóu, ér yǔ zhī shàng xià qí yì lùn.
夫以召公之贤,以管、蔡之亲而不知其心,则周公谁与乐其富贵?而夫子之所与共贫贱者,皆天下之贤才,则亦足与乐矣! 轼七、八岁时,始知读书,闻今天下有欧阳公者,其为人如古孟轲、韩愈之徒;而又有梅公者,从之游,而与之上下其议论。
qí hòu yì zhuàng, shǐ néng dú qí wén cí, xiǎng jiàn qí wéi rén, yì qí piāo rán tuō qù shì sú zhī lè, ér zì lè qí lè yě.
其后益壮,始能读其文词,想见其为人,意其飘然脱去世俗之乐,而自乐其乐也。
fāng xué wèi duì ǒu shēng lǜ zhī wén, qiú dòu shēng zhī lù, zì dù wú yǐ jìn jiàn yú zhū gōng zhī jiān.
方学为对偶声律之文,求斗升之禄,自度无以进见于诸公之间。
lái jīng shī yú nián, wèi cháng kuī qí mén.
来京师逾年,未尝窥其门。
jīn nián chūn, tiān xià zhī shì, qún zhì yú lǐ bù, zhí shì yǔ ōu yáng gōng shí qīn shì zhī.
今年春,天下之士,群至于礼部,执事与欧阳公实亲试之。
chéng bù zì yì, huò zài dì èr.
诚不自意,获在第二。
jì ér wén zhī, zhí shì ài qí wén, yǐ wéi yǒu mèng kē zhī fēng ér ōu yáng gōng yì yǐ qí néng bù wéi shì sú zhī wén yě ér qǔ, shì yǐ zài cǐ.
既而闻之,执事爱其文,以为有孟轲之风;而欧阳公亦以其能不为世俗之文也而取,是以在此。
fēi zuǒ yòu wèi zhī xiān róng, fēi qīn jiù wèi zhī qǐng shǔ, ér xiàng zhī shí yú nián jiān, wén qí míng ér bù dé jiàn zhě, yī zhāo wèi zhī jǐ.
非左右为之先容,非亲旧为之请属,而向之十余年间,闻其名而不得见者,一朝为知己。
tuì ér sī zhī, rén bù kě yǐ gǒu fù guì, yì bù kě yǐ tú pín jiàn.
退而思之,人不可以苟富贵,亦不可以徒贫贱。
yǒu dà xián yān ér wèi qí tú, zé yì zú shì yǐ.
有大贤焉而为其徒,则亦足恃矣。
gǒu qí jiǎo yī shí zhī xìng, cóng chē qí shù shí rén, shǐ lǘ xiàng xiǎo mín, jù guān ér zàn tàn zhī, yì hé yǐ yì cǐ lè yě.
苟其侥一时之幸,从车骑数十人,使闾巷小民,聚观而赞叹之,亦何以易此乐也。
chuán yuē:" bù yuàn tiān, bù yóu rén.
《传》曰:“不怨天,不尤人。
" gài" yōu zāi yóu zāi, kě yǐ zú suì".
”盖“优哉游哉,可以卒岁”。
zhí shì míng mǎn tiān xià, ér wèi bù guò wǔ pǐn.
执事名满天下,而位不过五品。
qí róng sè wēn rán ér bù nù, qí wén zhāng kuān hòu dūn piáo ér wú yuàn yán, cǐ bì yǒu suǒ lè hū sī dào yě.
其容色温然而不怒,其文章宽厚敦朴而无怨言,此必有所乐乎斯道也。
shì yuàn yù wén yān.
轼愿与闻焉。
“执事爱其文”出自宋代苏轼的《上梅直讲书》,诗句共5个字,诗句拼音为:zhí shì ài qí wén,诗句平仄:平仄仄平平。
苏轼(1037-1101),北宋文学家、书画家、美食家。字子瞻,号东坡居士。汉族,四川人,葬于颍昌(今河南省平顶山市郏县)。一生仕途坎坷,学识渊博,天资极高,诗文书画皆精。其文汪洋恣肆,明白畅达,与欧阳修并称欧苏,为“唐宋八大家”之一;诗清新豪健,善用夸张、比喻,艺术表现独具风格,与黄庭坚并称苏黄;词开豪放一派,对后世有巨大影响,与辛弃疾并称苏辛;书法擅长行书、楷书,能自创新意,用笔丰腴跌宕,有天真烂漫之趣,与黄庭坚、米芾、蔡襄并称宋四家;画学文同,论画主张神似,提倡“士人画”。著有《苏东坡全集》和《东坡...